Via de Oostvaardersdijk, waar aan wij samenleven, loopt een weg richting het Wilgenbos.

Het bos met diverse Wilgen is spontaan ontstaan. Wonderlijk dat een als oerwoud ogend stuk groen zich zo direct aan de asfaltweg weet te manifesteren. Of is het andersom…?

De wilgenwandeling is een natuurrijke uitnodiging om je wil tot verandering, je wil tot hélemaal zíjn, je wil om een zogeheten ‘game changer’ of vooruitstrevend begeleider, misschien zelfs visionair te zijn, te laven aan de natuurrijke indrukken van transformatie en groei.

Omringd door wilgen, bomen die als pioniersoorten met een grote lichtbehoefte worden beschreven, bespiegelen en begeleiden we de wortels en groeischeuten van jouw wil.

Misschien herken je het wel.

Jouw wil is wilskrachtig, maar voelt ook kwetsbaar. Knakbaar. Je hebt duizend-en-éen ideeën, merkt met regelmaat een gretig verlangen naar méér of anders en strandt gevoelsmatig daar waar het avontuur toch nèt zou beginnen. Of, je wil lijkt hol, zonder structuur, als een boom zonder jaarringen. Wil ík iets? Geen idee. Het kan ook zijn dat je een ijzeren wil hebt. Waar jouw wil is, is een wet. Op den duur voelt deze wil dwangmatig, maar ‘m met dezelfde wilskracht overgroeien eist enorm veel energie. Uitputtend.

De wandeling in en door het Wilgenbos is als een frisse kennismaking met jouw wil.

Hoe ervaar je jouw wil, in levendige verbinding, op de groeikrachtige vochtige bodem en langs de levenschenkende, reflectieve plassen?

We wandelen door een omgeving waarin Wilgen zeer snel groeien. Een werkelijke groeiplaats! Tegelijkertijd zijn Wilgentakken niet sterk. Flinke wind doet takken afbreken, soms hele bomen knakken. Het helpt niet dat ze aan waterkanten groeien, de drassige bodem geeft niet veel houvast. Daar komt bij dat na de komst van de Wilgen (in 1968, in het bos waar wij wandelen), ook planten als brandnetels, koninginnekruid en het harig wilgenroosje hun intrede maakten. Vlinders, zoals de dagpauwoog, de Atalanta en de Wilgenhoutvlinder, vonden hun weg naar de planten. De rupsen, die de vlinders kenmerkend in transformatie vooraf gaan, tasten de bomen aan. Alsof groei de groei in de weg zit ;-).

De samenkomst van kracht en kwetsbaarheid, van groei en (ver)val, spiegelt het zelfonderzoek van onze wil(skracht).

Wilgenhout is misschien niet zo sterk als de hooggroeiende, naar de Zon reikende bomen als indruk opwekken. Tegelijkertijd is hun raakbaarheid en ‘zachte’ zowel verbonden met hun pioniersvermogen als met menselijke wilgenkunst: wat we van Wilgen kunnen creëren. Zo worden er van Wilgenhout bijvoorbeeld hoepels gemaakt: zo éen waar je, met het meeste plezier en niet zelden hakkelend, doorheen springt. Zo één met wie je, al is het kort en vluchtig, een andere dimensie beleeft. Whoops, zo makkelijk bleek het!

Kies je voor een wandeling door het WIlgenbos, dan kiezen we samen voor een drie uur durende verkenning van de diepere ervaring (als ‘ervaar-ringen’ van een boom, geïnspireerd op ideeën van Marcia van Oploo) van jouw wil.

Wat leeft er in jou? Wie, wat, hoe ‘wil’ jij (zijn)?

Het is een onderzoek van maakbaarheid en een onderzoek van overgave.

Onderweg komen we mogelijk het vogeluitkijkgebied tegen. We bespieden de zangerige vogels met hun vanzelfuitslaande vleugels vanachter een uitkijkscherm. En wellicht treffen we de sporen van een ijverige bever aan, zo éen die tegen wilg en weer in de stroming van de plassen weet te keren.

Voel je nieuwsgierigheid? Ben je je wil zat en verlang je tegelijkertijd naar diens kracht? Wil je veranderen of wil je verwilderen?