Ode aan de intensiteit die kiemt in het niet-intense

Ik voel me leeg,
maar dit is oké. Het is oké dat ik niet-voel, dat ik leegte voel.

Ik mag in de leegte ademen.

Je bent aan het leren, de diepte in je aan het scheppen en exploreren. Je poogt geïnspireerd te zijn, heel te zijn, efficiënt te denken en groots te voelen, naar het universum te kijken en te weten dat je daar een onderdeel van bent. Je kust de bloemen met je tranen, vermengt in één beweging door je gedachten met de geur van het bos. Bladertakken krullen in de palm van je aandacht, het regent rozenblaadjes in je verwonderde blik. Je voelt je geïnspireerd, strekt vanuit je lichaam je armen uit naar de hemel. Je dankt en aait de zonnestralen met je vingertoppen. De wereld is schoon, voel haar. Je kunt in haar rusten, in haar armen ontspannen.

Ik ben dankbaar voor het intense leven dat aan mij gegeven is.

Geschreven door: Xanta van Ruiten

Context: tijdens het boekpublicatiefeest van 'Intens mens' (https://lnkd.in/eXxEJ_E) schreef ik een prijsvraag uit. Ik nodigde iedereen uit een korte ode aan intensiteit en/of complexiteit te schrijven.