Een meisje van diepte

Zij is een meisje van diepte

Ze eet prikkels, proeft fijnzinnig en herkauwt

waar ze van houdt

Als je haar met jóuw prikkels volstouwt

wordt ze moe, trekt ze zich terug, zie je ziekte

Zij is een meisje van lange, stille blikken

die zich op het meest onrustige kindje richten

Als je haar met moeten aanjaagt

is zij diegene die intens vertraagt

Ze is een meisje van rietstengels in haar gezicht,

schootzitten tot zitplek aan toe

en aubergine als mooie kleurnuance

Met een onbekende op straat zal ze gul sjansen

maar laat haar niet te lang op een oneigenlijk ritme dansen

Zij is een meisje van diepte

Onthouden afspraken, ongewoon lange zinnen,

onaangekondigde, onoverzichtelijke veranderingen

in een omgeving die haar niet spiegelt?

Duurt het allemaal wat langer, ze is zich op de complexiteit

aan het bezinnen

Zij is een meisje dat snel gaat

maar niet omdat dat mooi op haar peutercv staat

Haar tempo, door emotionele natuurwetten bepaald

Auto…Mama!..nomie...dát is waar ze goed op vaart

Zij is een meisje van diepte

‘Nog dieper dan diep dan het diepst van de zee’*

Met haar betrokkenheid

telt ze empathisch voor meér dan twee

Kenmerken van begaafdheid worden minder vaak bij jonge meiden herkend. Bovenstaand gedicht schreef ik gisteren binnen de training "HB in ontwikkeling: coaching van creatieve hoogbewuste kinderen, jongeren en jongvolwassenen met een sterk ontwikkelingspotentieel die tijdelijk (dreigen) vast (te) lopen in een reguliere setting."

Inspiratie is onze lieve dochter van twee en mijn eigen opgroeien op school. Het herkennen van kenmerken van begaafdheid kan eraan bijdragen jonge kinderen zó te benaderen dat ze bijvoorbeeld meer uit hun schulp komen en meer plezier en verbinding ervaren, verlevendigende uitdaging krijgen en bewust in contact worden gebracht met kinderen aan wie ze zich kunnen spiegelen. In deze #weekvandehoogbegaafdheid, dankzij de training en het bijzondere proces dat ouderschap heet, durf ik nog wat opener terug te kijken naar verleden ervaring, de terugkerende buikpijn en het zoeken naar voldoende beleefruimte om in sociale verbinding mijn voelende zelf te zijn. Door de reflectie zie ik het eigene van onze dochter scherper en herken ik creatieve mogelijkheden om haar passende ontwikkelruimte te bieden.

*deze zin komt uit: 'Was de aarde vroeger plat?' van Bette Westera, eén van de favoriete voorleesboeken bij ons thuis.