Hooggespannen moed
Onlangs zakte de te hooggespannen moed mij in de schoenen. Gedachten over wie ik ben en wat ik (niet) kan en wat anderen daarvan vinden en wat zij er wel of niet mee kunnen. Pogingen om angst in gedachten te fileren. IJdele pogingen want 'gedachten' brengen weinig nieuws, behalve een poging tot controle die de nood van de angst eerder bevestigt dan ontspant. Ik zag dat ik telkens hetzelfde dansje dans. Dat ik daarmee wegdans van wat ik zogezegd 'eigenlijk' te doen heb. Waar mijn intuïtie zich heen beweegt én wat een 'eigenlijk' allerstelogisch gevolg is van alles wat ik tot nu toe heb beleefd, gedaan, ben aangegaan en heb geleerd. En ik stopte met het vechtende gedachtenwerk. Ik voelde het verdriet dat er onder lag te sudderen. De angst om ergens alleen in te staan, juist wanneer ik voller omarm dat ík dit te doen heb en niet iemand anders. Bij het oude verdriet blijvende liet ik plakkerige pretenties, een wederom hooggespannen focus op deze 'ik' los. Het is groter dan 'ik' en tegelijkertijd meer bescheiden in subtiliteit, tijdelijkheid, artistieke fluïditeit en contextualiteit. Er ontstond mentale ruimte om te voelen waar ik artistiek te starten heb. In bed, onder zachtzinnige begeleiding van partner's gekriebel, 'hoorde' ik de eerste zinnen, voelde ik de al járen geleden ontpoppende vertelstem, pende ik de klank en passende woorden met driedubbele onderstreping neer in mijn geheugen, droeg ik mijn lief eureka-ferm op om de volgende ochtend direct deze eerste zin te herhalen (en zo gebeurde tot ons beider lol ;-)) en beleefde ik springerig sensitief dat ik dé invalshoek nu echt had gevonden. De vertelstem is belichaamd. Een invalshoek vanuit intrinsieke motivatie, met een inderdaad al vertrouwd voelende vertelstem die mij de weg wel zal wijzen, die altijd al voorop liep én verbinding houdt met wat geweest en duurzame wijsheid is. Een erkennende, herkende stem waarop stijl, samenhang, woordspeling, gekozen en gelaten woorden, onderzoek, 'outline' en structuur volgen. Ik tikte er de volgende ochtend op los en wist: er is nu geen weg meer terug én dit was altijd al de weg. De weg is de weg.