Begaafde personen laten vaak een sterke wil zien. Een WIL. Als functie van een eigenzinnig intellect. Zo'n wil siert maar zeurt ook weleens. Verharding.

“Als er éen ding is dat je mee kunt nemen, is het dat eén enkele ontmoeting met een erkennende, inspirerende docent wel degelijk een verschil maakt, perspectief schept…”

Context: tijdens het boekpublicatiefeest van 'Intens mens' (https://www.alotofcomplexity.nl/boek) schreef ik een prijsvraag uit. Ik nodigde iedereen uit een ode aan intensiteit en/of complexiteit te schrijven van maximaal 10 regels.

Wat een vreugde, we hebben de 'Kenniscommunity positieve desintegratie' gecreëerd!

In "Dynamics of Concepts" bespreekt Dabrowski onder andere meergelaagde uitingen en ontwikkelingen van vreugde en verdriet. Beide emoties tonen zich op elke laag en tussenlaag (van primaire integratie tot secundaire integratie) die in de theorie beschreven worden kwalitatief ánders.

Welk spel in jouw jeugdige herinneringen heeft je begrip van en grip op de wereld verfijnd? Welk spel absorbeerde jouw aandacht en transformeerde je tussentijds? Welk spel bood toevlucht en zelfverheffing, smakelijk geluk of tierende lol? Waar is spel heden ten dage, in jouw leven?

In de begeleidingspraktijk komt vervreemding als psychologische ervaring met enige regelmaat voorbij. In verschillende mate en intensiteit en met een grote variëteit aan stijlen, bewegen we allemaal wel(eens) weg van de lichamelijke gewaarwordingen van emoties, suist angst in ons lijf en geest, hebben we ons verbonden met ongezonde neigingen, relationele patronen en vormen van verdringing.

Levenskunst heeft onder andere te maken met de verwerking van ‘vastgezette’ lichaamsbewegingen. Je leert bewegingen afmaken die mogelijk nog in je opgesloten zitten, zoals vechten of vluchten na een bevriezingstoestand of boosheid eerlijk uiten na kwetsing.

Op enig moment vroeg ik door op een theorie over de psychologie van klimaatactie die ze zelf had uitgewerkt voor een afstudeerproject. Ik merkte op dat ze heel zacht ging praten, zichzelf ook klein maakte en giechelend het theoretisch bouwwerk uit de doeken deed.

'Je vertelt over de start van trajecten, waarbij de spanning van het nieuwe contact voelbaar de ruimte in komt. Jij zet als therapeut op die momenten bewust speelsheid in om de ander te bevrijden van die spanning, luchtigheid in de situatie te brengen. […] Deze bevrijdende speelsheid is een vooraankondiging van een nieuwe manier van in contact staan met elkaar.’

In leiderschap is het belangrijk je communicatie aan te passen op de situatie. Als de communicatie (onbewust) niet passend is, dan is de kans relatief groot dat er verwijdering ontstaat tussen de leider, de situatie en de mensen die hij of zij begeleidt.

Al (op)groeiende als mens zijn we natuurlijkerwijs aangetrokken tot (toenemende) complexiteit. We worden niet geboren met een klare kaart van de wereld. Hoewel we als mens wel aangeboren structuren in onze hersenen en zenuwstelsel hebben die de veiligheid en benodigde bronnen van de wereld signaleren, worden veruit de meeste verbindingen na onze geboorte gerealiseerd.

Als coach geniet ik er enorm van om een tijdje mee te mogen bewegen met het ontwikkelproces van begaafde jongeren. Regelmatig komt in gesprek naar voren dat zij een tussenjaar nemen. Dit tussenjaar dopen we vaak om tot ‘klungeljaar’.

Lang leve de vervulde leerhonger. Laten we ons onderwijs, hoe we elkaar benaderen en welke bronnen we aanwenden, op een wijze vormgeven die veiligheid biedt en als dat nodig is, veiligheid herstelt. Een wijze die tevens vrijheid faciliteert voor intrinsieke motivaties en creatieve leerprocessen. Net voldoende ‘zijn’ om het ‘worden’ te faciliteren.

Wie regelmatig met begaafde personen contact heeft, valt het vaak op dat zij veelal een sterk zelfbewustzijn ervaren en vaak ook uiten. Waar heeft dit zoal mee te maken?

Is het niet wonderlijk dat als ik in ‘mijn’ tijd, met mijn wezen en op deze hyperlokale plek een bepaalde ervaring heb en creëer, een gelijkgestemde ervaring elders, op een ‘ander’ moment, binnenin de lezer, mogelijk wordt?

Zo staan we in verbinding. Verder rond de zon dan we lichtelijk vermoeden.

Oh! Krankjorum van alle gedachten! Kan het niet eens stoppen!
Ken je dit, een moment waarop je al het denken echt enorm zat bent en een barstend verlangen naar een leeg hoofd voelt?

Wanneer de grenzen tussen werk en privé meer vloeiend worden, onder andere omdat je vanwege de coronamaatregelen vanuit huis werkt en je dus letterlijk in dezelfde omgeving woont als werkt, dan kan het een extra uitdaging worden om de focus, de houding, de gedachten, gevoelens en motivaties die je werkgerelateerd onderhoudt en nodig hebt, los te laten en ruimte te creëren voor ervaringen en activiteiten die we doorgaans “privé” noemen.

Positieve desintegratie staat voor mij ook voor de ongelooflijke veerkrachtigheid van mensen. Hiermee bedoel ik, dat als we ons in een situatie bevinden waarin wat er eerder mogelijk was, niet meer kan, we bijvoorbeeld een ontregelend verlies leiden of geboren worden met een ander lichaam dan de norm is, we ongelooflijk sterk zijn in het leven mét deze gegevens, in deze context.

Je speelt al maanden, misschien wel jaren, met het idee tijd vrij te maken voor jouw creatieve proces en activiteiten. Het leven haalt je vaak in, aan het einde van de dag heb je geen moment, laat staan puf over voor een onbezonnen bezigheid of voor de passievolle betrokkenheid die je van vroeger herinnert.